---

COLUMN

PROEFVERLOF PAUL S.

  Op 31 januari 2005 werd ex-marinier Paul S. door het gerechtshof in Den Bosch veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf en de maatregel Tbs met dwangverpleging voor de viervoudige moord op zijn schoonfamilie in Kerkrade, in 2003. Het Openbaar Ministerie eiste zowel in eerste aanleg als in hoger beroep een levenslange gevangenisstraf. Twee keer werd er anders geoordeeld en ontsnapte S. aan een verder leven achter de tralies. In september van dat jaar sloot ik mij aan bij het kantoor van de toenmalige advocaat van Paul S. en kwam ik persoonlijk met hem in contact. In 2010 had hij er 1/3 van de opgelegde 20 jaar gevangenisstraf opzitten en volgens de toen nog geldende Fokkens-regeling zou hij op dat moment doorgeplaatst moeten worden naar een Tbs-kliniek. 

  Toenmalig staatssecretaris Nebahat Albayrak probeerde dat nog te voorkomen. Ze schortte de zogenoemde Fokkens-regeling ervoor op. Hiertegen heb ik toentertijd namens Paul S. bezwaar gemaakt en een zaak bij de Raad voor de Strafrechtspraak en Jeugdbescherming  (RSJ) aanhangig gemaakt. Ik voerde aan dat er in de zaak van Paul S. geen wettelijke basis was voor de beslissing de gang naar een tbs-kliniek uit te stellen. Alleen de opschorting van de Fokkens-regeling was niet genoeg, zo stelde ik destijds. Ook de uiteindelijke afschaffing van de regeling per 4 augustus 2010 vond ik geen reden om Paul S. langer dan 1/3 van de aan hem opgelegde gevangenisstraf op te sluiten in de gevangenis. De RSJ gaf mij gelijk en besliste dat Paul S moest worden overgeplaatst naar een Tbs-kliniek. En zo geschiedde. Dit tot ontsteltenis van de nabestaanden van zijn slachtoffers en vele anderen. 

  Sedertdien wordt Paul S. behandeld in een Tbs-kliniek en werd het vrijwel stil rondom zijn persoon. Tot de afgelopen tijd. Toen bleek dat aan hem toestemming voor begeleid verlof is toegekend. Mij verbaast dit niet, vele anderen blijkbaar wel. Argumenten als “de nabestaanden hebben levenslang” en “waarom zou een moordenaar verlof verdienen” worden daartoe aangevoerd. Juridisch snijden deze argumenten echter geen hout. Het gerechtshof heeft als vergelding 20 jaar gevangenisstraf opgelegd. Deze zijn, voor zover de wet daar destijds in voorzag, uitgezeten. De Tbs-maatregel die daarnaast werd uitgesproken heeft als doel behandeling van de veroordeelde ter bescherming van de maatschappij. In dat kader is het gebruikelijk dat de behandeling binnen de muren van de Tbs-kliniek begint.  

Op enig moment is de behandeling van de veroordeelde naar de deskundige mening van zijn behandelaars zo ver gevorderd dat de veroordeelde toe is aan de volgende fase van zijn behandeling: begeleid verlof als onderdeel van de behandeling. In het geval van Paul S. is die fase volgens zijn behandelaars aangebroken en is door het hoofd van de Tbs-kliniek bij de minister een aanvraag tot het verlenen van een machtiging voor begeleid verlof ingediend. Deze machtiging is verleend en daarmee kon en kan Paul S. op begeleid verlof. Het uiteindelijke doel van de behandeling is een verantwoorde terugkeer van de veroordeelde in de maatschappij. Dit kan natuurlijk niet ineens maar moet stapsgewijs gebeuren. Het zou pas echt gevaarlijk worden als iemand die inmiddels 14 jaar niet meer buiten de muren van een instelling is geweest zonder enige voorbereiding middels verloven op straat zou komen te staan.

En voor velen ongewenst of niet, het moment dat Paul S weer als vrij man gaat deelnemen aan het maatschappelijk leven komt er ooit. Dan kan hij daar maar beter goed op voorbereid zijn, dunkt mij. 

Mw. Mr. Francoise Landerloo  Weening Strafrechtadvocaten.